Eliksir to jak możemy przeczytać w słowniku „mieszanina nalewki roślinnej z olejkiem eterycznym; odwar, wyciąg roślinny na spirytusie. Jego nazwa oznacza: Łacina - elixir - eliksir życia, płyn poszukiwany przez alchemików, mogący przedłużać życie i zapewniać wieczną młodość; arabski - aliksir; z Greki - ksērion - proszek osuszający”. Te niezwykłe wywary z niezwykłych składników od najdawniejszych czasów były sporządzane przez osoby zajmujące się magią. Czarownice przygotowywały więc wywary upiększające, zmieniające wygląd czy powodujące niewidzialność. Średniowieczne legendy i podania mówią o eliksirach nasennych, miłosnych, zapomnienia oraz zazdrości i kłótni. Miały więc swoją jasną stronę – mogły kogoś wyleczyć ale także tą mroczną powodującą zniszczenia i choroby.

Alchemia to swoiste połączenie chemii i magii, w dość przyziemnym znaczeniu tego słowa. Jest sztuką naturalnego przetwarzania substancji. Zgodnie z jej kanonami siarka, rtęć i sól stanowią trzy podstawowe składniki materii. Nowe substancje otrzymujemy, mieszając odpowiednio składniki podstawowe. Sól może być połączona wyłącznie z siarką, a rtęć jedynie z odparowaną mieszaniną pozostałych dwóch składników. Tradycyjna alchemia wyróżnia inne bazowe składniki materii: powietrze, wodę, ziemię i ogień. Dwa z nich są tej samej natury, a dwa przeciwnej. Tajemnicą alchemii jest sztuka łączenia elementów przeciwnej natury. Żeby lepiej zrozumieć zagadnienie, musimy cofnąć się w czasie. Alchemia (arab. al-kimia, gr. chemeia), nauka tajemna, pojawiła się w czasach starożytnych, najpierw w Chinach, później w Mezopotamii, Indiach, Egipcie i Grecji. Rozwijała się w cesarstwie bizantyjskim, aż wreszcie w VIII wieku została odkryta i przejęta przez najeźdźców muzułmańskich. Dziwne są czasem drogi przepływu myśli, bo oto chińska alchemia w XIV wieku dociera do Europy dzięki ekspansji świata islamskiego. Tak więc z Chin zaczerpnęli alchemicy koncepcję tajemniczego środka, który powodował transformację nieszlachetnych metali w złoto, jak i pozwalał pozyskać tajemniczy "eliksir życia", życiodajne lekarstwo, panaceum na wszelkie choroby; szybko stał się on szeroko znany jako "kamień filozoficzny" (łac. lapis philisophorum), "kamień mądrości".
Kamień filozofów: tajemny katalizator przemiany metali nieszlachetnych w złoto, zwany także czerwoną tynkturą lub piątą esencją. Sporządzany był z rtęci, soli morskiej, siarki, arsenu, siarczku antymonu, dodawano nieco kamienia winnego, węgla, bituminu, a także złota oraz innych metali. Prażono tę mieszaninę, trawiono i destylowano przez wiele tygodni, substancja wielokrotnie zmieniała barwy, aż wreszcie otrzymywano ciemnoczerwony, krystaliczny proszek ("ferment złota"), który - według wierzeń - dodany w proporcji nawet 1:10 000 do roztopionego ołowiu, miedzi lub cyny przemieniał je w złoto. Inne przekazy mówią, iż otrzymywano grudkę o intensywnie czerwonej barwie, z wyglądu przypominającą rubin. Nic więc dziwnego, że alchemicy całego świata dokładali usilnych starań, aby go pozyskać; tym bardziej iż wierzono, że w wypadku jego połknięcia zapewniał nieśmiertelność.

Zazwyczaj myślimy o alchemikach jako o zachłannych, przeceniających swoje możliwości fanatykach, ogarniętych obsesją bogactwa i nieśmiertelności. Niektórzy dowodzą jednak, że ich praca położyła podwaliny pod nowoczesną chemię. Jest faktem, że wielu słynnych uczonych studiowało alchemię. Sir Isaac Newton, fizyk i matematyk, wiele na ten temat napisał. Tradycja głosi, że ukrywał swoje eksperymenty alchemiczne. auror.pl