"Wejdź tu, przybyszu, lecz pomnij na los, 
Tych, którzy dybią na cudzy trzos. 
Bo ci, którzy biorą, co nie jest ich, 
Wnet pożałują żądz niskich swych. 
Więc jeśli wchodzisz, by zwiedzić loch 
I wykraść złoto, obrócisz się w proch. 
Złodzieju, strzeż się, usłyszałeś dzwon 
Co ci zwiastuje pewny, szybki zgon. 
Jeśli zagarniesz cudzy trzos, 
Znajdziesz nie złoto, lecz marny los." 

Za srebrnymi drzwiami jest wielka marmurowa sala. Na wysokich stołkach, za długim kontuarem, siedzą gobliny, (wszystko wygląda podobnie jak w ogromnym banku) odważające monety na mosiężnych wagach, skrobiące piórami w wielkich księgach rachunkowych, badające drogie kamienie przez lupy. W ścianach jest mnóstwo drzwi, a przy każdych stoi dwóch goblinów, którzy wskazują drogę wchodzącym i wychodzącym klientom, kłaniając im się uprzejmie. Za niektórymi drzwiami są wąskie, kamienne korytarze, oświetlone płonącymi pochodniami. Korytarze biegną nieco w dół, a w posadzce widnieją wąskie szyny prowadzące do skarbca. Skarbiec leży setki mil pod Londynem, głęboko pod ziemią. Do skarbca można się dostać tylko za pomocą wózka, który jedzie po szynach i od razu zna drogę do miejsca, gdzie ma pojechać. Jedzie się bardzo szybko labiryntem krętych korytarzy. Na samym dole znajdują się skrytki, krypty, w których czarodzieje przechowują swoje cenne rzeczy.